Cor van Duijn vertelt over het memorabele optreden op vliegveld Valkenburg waar Jan Parlevliet het in zijn stukje ook al over heeft.
“………..Ooit hebben we een avond opgetreden voor het personeel van het vliegveld Valkenburg. Dat was in 1962. Het werd een knal avond! Men had een podium in elkaar geknutseld dat bestond uit gekruiste latjes met hier en daar een klimplant. Als achtergrond diende ons eigen decor. Jammer genoeg beschikten we in die periode niet over de medewerking van Bram en Truus. Bram was van 1962 tot ’64 in militaire dienst en Truus was een tijdje niet actief in de groep. Maar… de zussen Marry en Truus Remmelzwaal waren gelukkig wél van de partij en die meiden zongen heerlijk en altijd glaszuiver!
Gastzangeressen waren Ans Barnhoorn en nog een meisje, die leuke songs lieten horen, ze hadden reuze veel succes bij “de Jantjes”.
Gastzangeres Ans Barnhoorn met vriendin
Na hun laatste nummer klonk een luid : Bis, Bis,Bis !! Een toegift moest wel volgen. O ja, we mogen Willy, de jongste zus van Marry en Truus Remmelzwaal niet vergeten, die met haar liedjes ’Kleine Luciënne’ en ‘Zwei kleiner Italiëner’ veel applaus oogstte. Lia en Thea zongen die avond o.a. het prachtige nummer ‘Listen to the ocean‘ van Nina en Frederik. Het was muisstil in de hangar waarna een donderend applaus losbarstte. En natuurlijk ontbraken het duo “Jan en Thea” niet. Jan en Thea waren op dat moment in heel de omtrek al beroemd. Meer daarover kan je lezen in het verslag van Jan Parlevliet zelf.
Onze groep speelde het gewone programma, cowboy en Hawaiian nummers. Rond die tijd hadden we echter ook veel calypso-nummers in ons repertoire. Altijd lekker optimistische liedjes, met veel zon, blauwe zee met witte golven en palmbomen, je kent dat. Iedereen kon daar zo te zeggen, bij wegdromen.
De calypso groep
Nu ik dit zo schrijf merk ik dat er in de loop van de tijd veel is veranderd. Zongen we in 1962 dat we zo graag naar Hawaii wilden, het paradijs op aarde met wuivende palmen en Hula meisjes met bloemenkransen, tegenwoordig verlangt niemand daar meer naar. De meeste mensen zeggen, wanneer je het over een tropisch eiland hebt: ”Jaháá, ik ben daar vorig jaar nog geweest met de hele familie, mijn opoe was er ook bij en….’’ voor je het weet komt er zo’n plat dingetje te voorschijn en kan je 850 foto’s gaan zitten bekijken….. Geen zoete klanken en heimwee liedjes meer. De Hawaiian-gitaar heet nu dan ook ‘steel gitaar’. Mijn oude hawaiian gitaartje heb ik nog steeds, maar we hebben nu ook een (zelf gebouwde) steel gitaar. Eliene maakt er de mooiste slidings mee. De 5 de november zal hij de plek innemen van mijn lieve oude hawaiian-gitaarje, want die is met welverdiend pensioen…….”